Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/186

uchodzić za porządnego człowieka... A postępuje pan jak włamywacz albo morderca?...
 Szymon otarł sobie chustką krople potu z czoła. Widocznie doszedł do przekonania, iż doktór Geradec jest graczem nielada i że może lepiej byłoby nie zwracać się wcale do niego. Ale ostatecznie — umowa jest warunkową... Zawsze można ją zerwać...
 — O! o!... — silił się na swobodny uśmiech — jakich to wyrazów pan używa...
 — Mówię ot tak!... przykładowo — rzekł doktór — nie wyrażam żadnych przypuszczeń... Precyzuję tylko sytuacyę i usprawiedliwiam wysokość moich żądań...
 — Ma pan zupełną słuszność.
 — A zatem powtarzam pańskie zapytanie: zgoda?...
 — Zgoda!... tylko jedna mała uwaga! mógłby pan nieco oględniej traktować przyjaciela pani Mosgranem.
 — A skądże pan wie, jak ja ją traktowałem? Czy ma pan w tym kierunku jakie informacye?
 — Pani Mosgranem wyznała mi sama, że pan od niej nic nie wziął...
 Lekarz uśmiechnął się dziwnie i szepnął:
 — No tak, nie wziąłem od niej pieniędzy, ale ona mi i tak dużo dała... Pani Mosgranem — to jedna z tych pięknych kobiet, których względy ocenia się na wagę złota...
 Zapanowała chwila kłopotliwego milczenia. Wreszcie lekarz podjął:
 — Może moja niedyskrecya sprawiła panu przykrość? Może i pan pozostawał w czulszych stosunkach z panią Mosgranem... W takim razie — proszę mi wybaczyć... chociaż to wszystko niema już obecnie żadnego znaczenia — wobec tego, co się stało...
 Westchnął smutnie:
 — Biedna pani Mosgranem.
 — Dlaczego pan tak ubolewa nad nią?...
 — Jak to, nie wie pan, co się stało?
 — Nie mam pojęcia.
 — Nie wie pan nic o tym strasznym dramacie?!...