Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/187

 — Nie miałem od niej listu — od czasu jej wyjazdu.
 — A ja dostałem od niej list wczoraj... Zdziwiony byłem niesłychanie tem, że powróciła do Francji...
 — Pani Mosgranem we Francyi!...
 — Ależ tak... i naznaczyła mi spotkanie na dzisiejszy poranek... — dziwne spotkanie...
 — Gdzie? — zapytał Szymon z widocznym niepokojem.
 — Nigdyby pan nie zgadł!...
 — Zatem — gdzie?!
 — Na barce — na Sekwanie!...
 — O!...
 — Na barce zwanej „Nonchalante“ — na wybrzeżu Passy — koło budy Berthou.
 — Czy podobna? — wybąknął Szymon.
 — To czysta prawda. A wie pan — jak list był podpisany!.. Grzegorz.
 — Grzegorz? męskie imię?...
 — Istotnie imię męskie... W tym liście donosiła mi, że pędzi życie pełne niebezpieczeństw, że nie dowierza człowiekowi, z którym los splątał jej istnienie i że chciałaby poprosić mię o radę...
 — I... i... pan poszedł?
 — Naturalnie.
 — Kiedy?
 — Dzisiaj rano. Byłem tam wtedy, gdy pan do kliniki mojej telefonował. Na nieszczęście...
 — Na nieszczęście?
 — Przybyłem za późno.
 — Za późno?
 — Grzegorz, a raczej pani Mosgranem nie żyła już...
 — Nie żyje?!...
 — Uduszono ją.
 — To okropne — rzekł Szymon, który znowu nie mógł schwytać tchu — a o nim nie wie pan nic więcej?
 — O kim?
 — O tym człowieku, o którym wspomniała.
 — Któremu nie dowierzała?