Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/189

 — Tak.
 — I zabił go pan?
 — Broniłem własnego życia.
 — Niech i tak będzie. Ale zabił go pan?
 — To jest... właściwie...
 Doktór uśmiechnął się.
 — Proszę sobie wyobrazić, co to za dziwny zbieg okoliczności. Gdy opuściłem barkę, natknąłem się na gromadkę żołnierzy-inwalidów, którzy mnie zaczepili... Oni właśnie szukali owego Ya-Bona i swojego kapitana, niejakiego kapitana Belvala i jakiegoś przyjaciela tego kapitana i jeszcze pewnej damy, w domu której mieszkali... Te cztery osoby zniknęły, a oni obwiniali o to zniknięcie osobnika nazwiskiem... Zaraz, jak się on to nazywa... No!... no!... to dziwne!... Szymon Diodokis — takie nazwisko mi powiedzieli... Przyzna pan sam, że to bądź co bądź niezwykłe... Wobec takich faktów — to....
 Po krótkiej pauzie doktor wycedził dobitnie.
 — Dwa miliony...
 Szymon doznawał uczucia myszy w pazurach kota.
 — Panie doktorze — to szantaż...
 — Może pan to i tak nazwać... Nie poszukiwałem pana, sam pan zgłosił się do mnie... Z powodu pewnych nieporozumień z sądami krajowymi — praktyka moja lekarska mocno ucierpiała... Pragnę więc skorzystać ze szczęśliwego przypadku, który dopomoże mi do podreparowania mojej sytuacyi finansowej...
 — A jeżeli ja się nie zgodzę na pańskie żądanie?...
 — W takim razie zatelefonuję do prefektury policyi, a wątpię, by to panu w obecnej chwili dogadzało...
 I doktór ujął ręką słuchawkę telefonu. Szymon zrozumiał, że nie pozostaje mu nic innego jak poddać się...
 — Więc dobrze — oświadczył — Znamy się nawzajem, możemy dojść do porozumienia...
 — Na wyżej wymienionej podstawie?