Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/19

prowadzą nas ku sobie, wydała się pani może śmieszną, a teraz co pani powie? Chodzi tutaj bowiem albo o wypadek tak niezwykły, że poprostu trudno bez należytej podstawy twierdzić, że to tylko wypadek. Albo też o fakt realny, wskazujący, że nasze egzystencye już się gdzieś zetknęły w przeszłości na jakimś punkcie tajemniczym. I teraz tem mocniej wierzę, że odnajdą się w przyszłości, aby się już więcej nie rozłączać. I poraz drugi ofiaruję pani pomocną dłoń przyjaciela, bo wiem, że grozi ci niebezpieczeństwo. Podkreślam, że mówię tylko o przyjaźni, nie zaś o miłości. Czy pani przyjmuje?
 Na razie nie mieli sobie nic więcej do powiedzenia. Belval nie usiłował dłużej zatrzymać Koralii.
 Odeszła. Kiedy drzwi wejściowe zamknęły się za nią — Belval podszedł do okna i tęsknym wzrokiem ścigał sylwetkę młodej kobiety, która za chwilę miała mu zniknąć z przed oczu zatopiona w morzu mroków wieczornych.
 Serce ścisnęło mu się: czy zobaczy ją jeszcze kiedykolwiek?...
 Ale Patrycyusz Belval nie należał do ludzi łatwo poddających się zwątpieniu.
 — Czy ją zobaczę?! Może już jutro nawet... Los mi dopomoże!...
 Wieczorem Belval po spożyciu obiadu w restauracyi — przybył do Neuilly, gdzie znajdował się dom dla żołnierzy — rekonwalescentów. Ponieważ regulamin w tem sanatoryum dla uzdrowieńców nie był zbyt surowy — więc kapitan z łatwością mógł uzyskać widzenie z Ya-Bonem.
 — Czy Ya-Bon jest tutaj?...
 — Tak jest, kapitanie — odparła dyżurna — gra w karty ze swoją dziewczyną...
 — To jego dobre prawo kochać i być kochanym... Czy są jakie listy do mnie?
 — Niema żadnych. Przyniesiono tylko jakiś pakunek...
 — Od kogo!...
 — Przyniósł go komisyoner i powiedział tylko