Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/191

 — Pan majaczysz doktorze!... Ażeby te pieniądze należały do pana — musiałbyś je wprzód mieć w ręku.
 — Słuszna uwaga.
 — A pan je ma?
 — Mam.
 — Niech pan się wytłomaczy jaśniej!... natychmiast!... — wrzasnął Szymon wyprowadzony z równowagi.
 — Zaraz panu wyjaśnię wszystko... Ową niezawodną kryjówkę stanowiły cztery tomy starego „Przewodnika po Paryżu i okolicy“... W każdym tomie był milion...
 — Kłamiesz pan!...
 — Leżały na stoliczku rzucone na pozór niedbale...
 — No i?... no i?...
 — A teraz są tutaj.
 — Gdzie?!
 — Tutaj — w tem biurku... Zatem jako prawy i rzeczywisty właściciel tych pieniędzy — nie mogę przyjąć...
 — Złodziej!... nikczemny złodziej!... wrzasnął Szymon z zaciśniętemi pięściami — tak!... jesteś pan złodziejem!... bandytą!...
 Doktór Geradec uśmiechnął się i rzekł spokojnie:
 — Jakie przykre słowa i jak niesprawiedliwe... Czy mam panu przypomnieć, że pani Mosgranem darzyła mnie swemi łaskami. Pewnego dnia, a raczej, pewnego ranka rzekła do mnie w chwili ekstazy: „Mój przyjacielu, gdy umrę — miała smutne przeczucia — wszystko co pozostanie w mojem mieszkaniu, przeznaczam dla ciebie“. Łódź „Nonchalante“, to było jej mieszkanie w chwili śmierci, czyż mogę sprzeciwiać się jej ostatniej woli?...
 Stary Szymon nie słuchał nawet. Myśl piekielna rozwijała się w jego mózgu.
 A doktór rzekł:
 — Tracimy cenny czas, drogi panie, a czas to pieniądz... Niech się pan zatem decyduje!...