Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/197

 — Koralia!... Koralia!... Powiedz mi, gdzie ona, a daruję ci wszystko!...
 Starzec odpowiedział mu śmiechem pełnym okrucieństwa:
 — Oddać ci Koralię?! ocalić ją!... nie!... nigdy!... wolę umrzeć!... Kryjówka Koralii — to kryjówka złota... Oddać wam ją i złoto?! Wolę umrzeć!...
 — Zabij go zatem, kapitanie! — wmieszał się don Luis — zabij go, jeżeli woli umrzeć!...
 Patrycyusz zawahał się:
 — Nie! nie!... — wyrzekł cicho — nie mogę!...
 — Dlaczegóżby nie? nalegał Lupin. — To tak łatwo!... No, śmiało!... Skręć mu kark, jak kurczęciu!...
 — Nie mogę!...
 — Ależ to zbrodniarz!... kat Koralii!... Oczy Patrycyusza zaiskrzyły się wściekłością. Powściągał wszakże swój gniew:
 — Tak... ale ten człowiek...
 — Masz wstręt do duszenia?... Nie chcesz go dotknąć rękami?!... Oto rewolwer!... zabij!...
 Patrycyusz pochwycił broń i skierował ją przeciwko Szymonowi. Zapanowała brzemienna grozą cisza.
 Szymon przymknął oczy, a po jego zsiniałej twarzy spływały krople potu.
 W końcu oficer opuścił rękę, uzbrojoną w rewolwer i rzekł:
 — Nie mogę!...
 — Dlaczego?
 — Nie... nie...
 — Dlaczego! pytam raz jeszcze!...
 — Nie mogę!...
 — Aha!... rozumiem. — Myślisz, że jednak ten człowiek jest twoim ojcem...
 — Być może... — szepnął kapitan — pozory zdają się świadczyć....
 — A chociażby!... jeżeli to jest łotr!... bandyta!...
 — Więc niech umrze z innej ręki, ale nie z mojej!... Mnie nie wolno go zabić!...
 — A więc wyrzekasz się zemsty?