Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/198

 — To byłoby potworne!...
 Don Luis uderzył ręką po ramieniu młodego człowieka i rzekł zupełnie już poważnie:
 — A gdyby to nie był twój ojciec?
 Patrycyusz spojrzał na niego, nie rozumiejąc:
 — Co pan chce przez to powiedzieć?
 — Chcę ci zwrócić uwagę, że pewności nie mamy żadnej, że pozory mogą być tylko złudzeniem... Zastanów się nad twoim wstrętem wewnętrznym.. To także szczegół godny uwagi...
 Lupin ciągnął dalej:
 — Pomyśl tylko, jak to możliwe, aby człowiek taki jak ty, uczciwy, zacny, honorowy, dżentelmen w całem tego słowa znaczeniu — był synem takiego łotra? zastanów się nad tem, Patrycyuszu... i nad czemś innem jeszcze...
 — Nad czem?...
 — Jakakolwiek była moja przeszłość — rzekł don Luis — cokolwiek mógłbyś o mnie myśleć, przyznasz chyba, że nie jestem człowiekiem pozbawionym sumienia, że całe moje postępowanie w tej sprawie nie miało nic wspólnego z pobudkami, którychbym się wstydzić musiał... Czy nie tak?
 — Ależ tak!... tak!... — potwierdził Patrycyusz.
 — A zatem, czy możesz przypuszczać mój kapitanie, że namawiałbym cię do zabicia tego człowieka, jeżeliby istotnie był twoim ojcem?...
 Patrycyusz drżał na całem ciele:
 — Pan napewno wie, jak to jest w rzeczywistości... O! niech pan się zlituje!... niech pan mówi!... błagam!...
 Don Luis ciągnął dalej:
 — Czyżbym nakłaniał cię do nienawiści względem niego, gdyby to był twój ojciec?
 — Nie!... stokroć razy nie!... Spójrz na to oblicze, na którym wszystkie zbrodnie, wszystkie występki wycisnęły swoje ohyden piętno!... W całej tej sprawie od pierwszego aż do ostatniego dnia działał bez przerwy... Niema wypadku, któregoby nie przygotował... Wszystkie zbrodnicze zasadzki były jego dziełem.... Nie mieliśmy do czynienia z dwoma