Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/202

 — Więc Koralia nie żyje!...
 — Umarłych niepodobna obudzić... Budzi się tylko żywych...
 — Koralia żyje!... żyje!... I... może... jest tutaj nawet?...
 — Naturalnie!... Ja nigdy nic nie robię połowicznie.
 Otworzył drzwi prowadzące do korytarza, a potem drugie drzwi...
 — Oto ona... Spi, a pielęgniarka czuwa nad nią...
 Patrycyusz drżał na całem ciele:
 — Czy mogę na nią popatrzeć?
 — Tylko z daleka. Ona potrzebuje spokoju, snu, wypoczynku. Niech panu to wystarczy, że żyje... Będzie zdrowa i zostanie panią Patrycyuszową Belval...
 — O!... panie... panie...
 — Tylko co do tego ostatniego punktu, drogi kapitanie, to jeszcze istnieje pewna przeszkoda... Bądź jak bądź — pani Koralia ma jeszcze męża...
 Don Luis zamknął drzwi i przyprowadził Patrycyusza z powrotem do gabinetu.
 — Oto przeszkoda, kapitanie — rzekł wskazując na Essaresa — masz pan rewolwer... Czyś się zdecydował?...
 Patrycyusz stał bez ruchu, wpatrując się chciwie w człowieka, który mu tyle wyrządził złego. A jednak odparł:
 — Ja go nie zabiję...
 — To mąż Korali!...
 — Właśnie dlatego...
 Don Luis spojrzał z uznaniem na młodego oficera.
 — Zacny z ciebie i prawdziwie honorowy człowiek, Patrycyuszu... Skrupuły twoje zaszczyt ci przynoszą... Nie chcesz go zamordować... ja również odczuwam wstręt do plamienia mej ręki krwią tego indywiduum... A zatem ten poczciwiec musi sam nam dopomódz...
 Pochylił się nad Essaresem, któremu głowa opadła na poręcz fotelu.