Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/207

jądra rzeczy... Chodzi przedewszystkiem o złoto... Nieprawdaż?...
 — Istotnie.
 — Czy przyprowadził pan agentów ze sobą?
 — Tak jest. Są już na posterunku.
 — A teraz jeden warunek,... który musi być spełniony...
 — Słucham... jakiż to...
 — Jedno z mocarstw, które dotychczas pozostało neutralne, gotowe jest wystąpić czynnie przeciwko Niemcom, ale żąda pożyczki 300 milionów w złocie... Otóż żądam, aby te trzysta milionów, które ja znalazłem, zostały na ten cel przeznaczone i to bezzwłocznie!...
 — Ależ panie, to kwestya, w której ani ja, ani pan rozstrzygać nie możemy!...
 — Ja już rozstrzygnąłem!... Czy warunek przyjęty?
 — Niepodobna załatwić tego tak odrazu... Trzeba dłuższych pertraktacyi... czasu...
 — Wystarczy pięć minut... powiedzmy sześć.
 — Mój panie! mówi pan o rzeczach...
 — Które znam lepiej niż ktokolwiek inny...
 — Natkniemy się tutaj na przeszkody nie do pokonania... — zawołał sędzia Desmalions.
 W tej chwili ktoś położył mu rękę na ramieniu. Ten ktoś wysiadł z automobilu i słyszał rozmowę. Był to mężczyzna już w podeszłym wieku o energicznej fizyognomii.
 Rzekł on:
 — Mój drogi Desmalions, zdaje mi się, że ujmujesz sprawę z niewłaściwego punktu widzenia.
 — I ja tak sądzę, panie prezesie... — oświadczył don Luis.
 — Ach! więc pan mnie zna?...
 — Tak jest... wszak pan Valenglay... miałem już przyjemność...
 — Istotnie... coś sobie przypominam, ale nie mogę sobie zdać dokładnie sprawy, kiedy i gdzie ja pana widziałem...
 — Mniejsza o to... Przeszłość mało nas w tej