Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/209

fantastycznego, a tymczasem znaczyło to poprostu, że worki ułożone są w kształcie trójkąta.
 — Gdzież jest to złoto?
 — Tutaj.
 — Jakto tutaj? co pan chce przez to powiedzieć?
 — Że wystarczy, aby pan zanurzył swą laskę w tym oto pagórku z piasku, aby...
 Tamci spojrzeli po sobie zdumieni.
 — Widzicie panowie, takie to proste a tak niesłychanie trudne do odkrycia... Szuka się po piwnicach, lochach, studniach... A tymczasem taka niewinna kupka piasku, na której zasypia bezdomny włóczęga, gdzie dzieci bawią się, robiąc babki z piasku — ukrywa skarb... ukrywa wiernie od szeregu miesięcy... Człowiek, który wpadł na pomysł ukrycia tutaj złota — miał tęgą głowę.
 Pan Valenglay skinął głową:
 — Istotnie tęgą. Ale jest ktoś, co miał jeszcze tęższą...
 — Któż taki?
 — Ten, który odgadł, że właśnie w piasku ukryte jest złoto... To mistrz, przed którym chylę głowę...
 Don Luis ukłonił się w milczeniu, dziękując za komplement.
 — Doprawdy nie wiem, jak wynagrodzić pana za tę usługę oddaną Ojczyźnie...
 — Nie żądam żadnej nagrody — rzekł don Luis.
 — Bardzo pięknie z pańskiej strony. Ciekaw jestem jednak jaką drogą doszedł pan do rozwiązania zagadki złotego trójkąta? Może pan zajdzie do mojego biura — za godzinę...
 — Niepodobna. Żałuję mocno, ale za pół godziny opuszczam Paryż.
 — Ależ pan nie może tak odjechać?
 — Dlaczegóżby nie?
 — Ponieważ nie znamy pańskiego nazwiska... nie wiemy kim pan jest właściwie...
 — To taka drobnostka...
 — W czasach normalnych być może. Ale w czasie wojny — to rzecz niemożliwa.