Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/32

owi czterej mężczyźni. Ciągnęli oni związanego człowieka, którego rzucili na podłogę.
 — Oto stary Szymon — zawołał Bournef.
 — A żona? — zapytał żywo pułkownik. Mam nadzieję, żeście ją znaleźli.
 — Właśnie, że nie.
 — Nie? Jakto, uciekła?
 — Przez okno.
 — Ścigać ją, natychmiast. Ona musi być w ogrodzie. Przypominacie sobie, niedawno pies szczekał.
 — A jeżeli uciekła?
 — W jaki sposób?
 — Przez boczną furtkę.
 — Niemożliwe, to niepodobna.
 — Dlaczego?
 — Ponieważ od wielu lat te drzwi nie otwierają się nigdy. Nawet niema do nich klucza.
 — A choćby tak było — rzekł Bournef, ale my jednak nie możemy urządzać pościgu z latarkami i alarmować całej dzielnicy po to tylko, żeby znaleźć jedną kobietę.
 — No tak, ale ta kobieta...
 Pułkownik Fakhi zaklął wściekły przez zęby i zwrócił się następnie do swego jeńca.
 — Masz szczęście stary nicponiu. Oto już drugi raz dzisiaj wymyka mi się z rąk twoja pieszczotka. Czy ci opowiedziała o tamtej historyi. Ach co za dyabli przynieśli nam tego przeklętego kapitana... Już ja go odnajdę i zapłaci mi drogo za swoją nieproszoną interwencyę.
 Patrycyusz zacisnął pięści w bezsilnym gniewie. Zrozumiał teraz. Mateczka Korali ukrywała się w swoim własnym domu i spoglądała teraz na straszliwą walkę, podjętą przeciw jej mężowi.
 — Jej mąż, jej mąż! — pomyślał Patrycyusz i zadrżał cały.
 Wszelkie wątpliwości pod tym względem usuwały słowa dalsze pułkownika.
 — Tak, mój stary. Muszę ci wyznać: twoja żona mi się nadzwyczajnie podoba. I chociaż wymknęła mi się dzisiaj popołudniu, miałem nadzieję, że za-