Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/37

grożącej mu śmierci. Patrycyusz postanowił zatem czekać.
 — Zgadzamy się na to wszyscy towarzysze — rzekł Bourneff do wszystkich wspólników.
 — Najzupełniej.
 — Przyjmujecie na siebie część odpowiedzialności?...
 — Przyjmujemy.
 — A zatem, Essares, tak czy nie?
 — Tak.
 Powstał radosny szmer. Napastnicy odetchnęli z ulgą, a Bourneff pokiwał głową z zadowoleniem.
 — A, zgadzasz się? Najwyższy czas. Byłeś już jedną nogą na tamtym świecie.
 Nie zdejmując taśmy z szyi Essaresa, Bourneff ciągnął dalej:
 — Dobrze. Przemówisz nareszcie. Ale ja cię znam i twoja odpowiedź mnie zadziwia. Sam mówiłem do pułkownika, że obawa przed śmiercią nie wydrze ci z ust twojej tajemnicy. — Czyżbym się mylił?
 Essares odparł:
 — Ani śmierć ani tortury.
 — Więc chyba chcesz nam coś innego zaproponować?
 — Tak jest.
 — Co takiego, czegoby warto wysłuchać?
 — Sadzę. Proponowałem to samo przed kwadransem pułkownikowi, kiedyście stąd wyszli. Ale on chciał was wyprowadzić w pole i pertraktować ze mną o współudział w mojej tajemnicy i dlatego nie zgodził się na moją propozycyę.
 — A dlaczegóżbym ja miał ją przyjąć?
 — Ponieważ ty zrozumiesz to, czego on nie chciał zrozumieć.
 — Zatem to jakaś transakcya, nieprawdaż?
 — Rzeczywiście.
 — Pieniężna?
 — Tak jest.
 Bourneff wzruszył ramionami.
 — Może jakie głupie kilka tysięcy? I ty sobie