Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/46

ny podsłuchiwać rozmowę pomiędzy mężem a żoną.
 Pozostał jednak. Obawiał się o mateczkę Koralię.
 Essares przemówił pierwszy.
 — No i czegóż ty tak wlepiasz oczy we mnie?!...
 Kobieta szepnęła, powściągając bunt wrzący widocznie w jej piersi:
 — Więc to wszystko prawda?
 Mąż zaśmiał się szyderczo:
 — Dlaczegóż bym miał kłamać! Nie telefonowałbym w twojej obecności, gdyby nie pewność, żeś tu była — od samego początku,
 — Byłam tam na górze!...
 — Więc słyszałaś wszystko?
 — Tak jest.
 — I widziałaś?!
 — Tak!...
 — I nie uczyniłaś nic, aby mnie obronić przed torturą — przed śmiercią?! Słuchałaś spokojnie moich jęków?!
 — Czułam przecież całą prawdę. —
 — Jaką prawdę?...
 — Prawdę o twojej zdradzie!...
 — Zwaryowałaś?... — Nie popełniłem żadnej zdrady...
 — Nie igrajmy słowami!... Nie wszystko było dla mnie zrozumiałe, czego ci ludzie właściwie żądali... Ale ten sekret bezcenny — to tajemnica zdrady!...
 Essares wzruszył ramionami:
 — Zdradzić można tylko ojczyznę, a ja nie jestem francuzem!...
 — Otrzymałeś obywatelstwo francuskie na własne żądanie!... Poślubiłeś mnie we Francyi i we Francyi zrobiłeś majątek!... I to Francyę właśnie zdradzasz!...
 — Na czyjąż to korzyść? — może mi będziesz łaskawy powiedzieć?
 — Tego właśnie nie wiem jeszcze... Jedno jest dla mnie jasnem, że ta cała banda oskarża cię, iż z tajemnicy zdrady sam ciągniesz ogromne korzy-