Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/47

ści, odbierając należną twoim wspólnikom część łupu... W każdym razie jest to jakaś łajdacka, bandycka sprawka!...
 — Dosyć!...
 Essares grzmotnął pięścią w stół.
 Koralia nie ujawniła wszakże ani cienia trwogi. I po chwili rzekła:
 — Masz racyę — dosyć!... Dosyć słów!... Czyn mówi sam za siebie... Twoja ucieczka jest najlepszem wyznaniem winy... Uciekasz ze strachu przed policyą!...
 I znowu wzruszył ramionami.
 — Nie boję się niczego.
 — Ale odjeżdżasz?
 — Tak jest.
 — Kończmy. O której jedziesz?
 — W południe.
 — A jeżeli cię przedtem zaaresztują?
 — Nie zaaresztują mnie.
 — A jeżeli jednak?...
 — To mnie zaraz wypuszczą i jeszcze przeproszą...
 — Ale wytoczą ci proces?
 — Nie! Śledztwo będzie umorzone!...
 — Tak przypuszczasz?
 — Jestem zupełnie pewny.
 — Oby!... Opuszczasz Francyę?...
 — Jak tylko się da najwcześniej...
 — To znaczy?
 — Za dwa lub trzy tygodnie...
 — Chciałabym wiedzieć dokładnie, kiedy to nastąpi — abym mogła odetchnąć swobodnie...
 — Uprzedzę cię, Koralio — ale z innej przyczyny...
 — Mianowicie?...
 — Abyś mogła pojechać ze mną?...
 — Pojechać z tobą?!...
 Uśmiechnął się jadowicie:
 — Jesteś moją żoną. A żona musi iść za mężem... Tak orzekła i twoja i moja religia... Jesteś moją żoną!...
 Koralia potrząsnęła głową przecząco: