Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/54

 — Tak jest. Z kim mam przyjemność!
 — To w sprawie jednego z oficerów, z domu ozdrowieńców.
 — Czy to kapitan Belval?
 Patrycyusz był kompletnie zbity z tropu. Więc mąż Koralii go zna? Zmieszany wyjąkał:
 — Tak, istotnie, to kapitan Belval.
 — Jakże się cieszę, panie kapitanie!... — wykrzyknął Essares-bey tonem najwyższego rozradowania — właśnie przed chwila telefonowałem do pana, aby się dowiedzieć...
 — Ach! to pan... — przerwał Patrycyusz zdumiony bezgranicznie.
 — Tak jest, chciałem się dowiedzieć, o której godzinie będę mógł mówić z kapitanem Belvalem, aby mu wyrazić moje najserdeczniejsze podziękowanie!...
 — To pan... to pan... — powtarzał młody oficer coraz bardziej wzruszony...
 — Tak jest... czy to nie ciekawy zbieg okoliczności?... Na nieszczęście rozłączono mnie, a raczej ktoś inny dostał się na linię...
 — Więc pan słyszał?...
 — Co takiego, panie kapitanie?...
 — Te krzyki...
 — Krzyki?...
 — Przynajmniej mnie się tak zdawało...
 — Ja słyszałem tylko tyle, że ktoś komu się bardzo spieszyło, chciał połączyć się z panem... Przerwano połączenie i w ten sposób dopiero w tej chwili mam sposobność podziękowania panu...
 — Podziękowania?...
 — Czy pana to dziwi? Wszak uratował pan moją żonę wczoraj... Wyrwał ją pan z rąk bandytów... Chciałbym bardzo poznać pana i podziękować mu osobiście... Możebyśmy naznaczyli sobie rendez-vous w jakiej kawiarni? Tak np. o godzinie 3-ciej popołudniu?...
 Patrycyusz nie odpowiadał, zbity z tropu zuchwałością tego człowieka, zagrożonego tak bezpośrednio aresztowaniem. Jednocześnie zastanawiał