Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/58

parę kroków, słaniając się i bijąc rękami powietrze, jak ktoś śmiertelnie postrzelony. Obecna tam pokojówka Koralii chwyciła ją wpół i usadowiła na fotelu.
 — Co się stało? — zapytał Patrycyusz.
 — Pani się zrobiło słabo. Boże mój, Boże mój, zupełnie głowę straciłam.
 — No, ale o cóż chodzi?
 — Pan, no pan, proszę pomyśleć tylko... Nie mogę przyjść do siebie.
 — Na miłość Boską, co się stało?
 Jeden z urzędników policyi przybliżył się i zapytał:
 — Czy pani Essares zachorowała?
 — To tylko chwilowe — odparła pokojówka. — Takie wpółomdlenie. To się pani już nieraz przytrafiało.
 — Proszę ją zabrać, jak tylko będzie mogła utrzymać się na nogach. Jej obecność jest tutaj zbyteczna.
 I zwracając się do Patrycyusza Belvala, wyrzekł tonem zapytania:
 — Panie kapitanie?
 Patrycyusz udawał, że nie rozumie.
 — Tak jest, proszę pana — rzekł. — Zaraz zabierzemy stąd panią Essares. Rzeczywiście jej obecność tutaj jest zbyteczna. Muszę jednak przedtem...
 Wykręcił się na pięcie, aby uniknąć dalszej rozmowy, korzystając z tego, że komisarze policyi posunęli się nieco, postąpił kilka kroków naprzód. To co ujrzał, wytłomaczyło mu aż nadto dobrze zemdlenie Koralii i wzruszenie jej pokojówki. Sam on uczuł, że włosy stają mu dębem na głowie.
 Na podłodze, niedaleko od kominka, prawie w tem samem miejscu, gdzie dnia poprzedniego poddawano go torturom, leżał bez ruchu Essares-bey. Ubrany był w tensam co wczoraj szlafrok z bronzowej flaneli i miękkie pantofle. Głowę i jego ramiona przysłonięto białą serwetą, ale jeden z obecnych, najwidoczniej lekarz uchylił tej zasłony, ukazując stra-