Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/8

za kark, a Ya-Bon zwykł wykonywać moje rozkazy...
 Wszyscy zwrócili się w stronę westybulu. Senegalczyk szedł już po schodach w górę. Prawą swoją żylastą dłonią trzymał za kark jakiegoś mężczyznę, niosąc go tak, jakby to nie był żywy człowiek, ale pajac z drzewa lub gutaperki.
 Kapitan rzekł krótko:
 — Puść go...
 Ya-Bon rozsunął palce. Jeniec upadł bezwładnie jak kloc na kamienną posadzkę westybulu.
 — Oto czego się lękałem — mruknął kapitan Belval — Ya-Bon ma tylko jedną rękę, ale jeżeli tą swoją jedyną ręką — chwyci kogoś za gardło, to cudem chyba nie udusi... Niemcy mogliby coś o tem powiedzieć...
 Oficer nachylił się nad zemdlonym, a potem zwracając się d opielęgniarki zapytał:
 — Pani zna tego człowieka?
 — Nie...
 — Napewno? nie widziała pani nigdy tej twarzy.
 Była to wielka tłusta twarz o nizkiem czole pod czarnemi, wypomadowanymi włosami... Nad grubemi zmysłowemi wargami — siwiejące wąsy. Granatowe ubranie było nowe, modne i dobrze skrojone.
 — Nigdy... nigdy wżyciu...
 Kapitan przetrząsnął kieszenie nieznajomego. Nie znalazł w nich najmniejszego nawet świstka papieru.
 — No, to poczekamy, aż przyjdzie do siebie i wtedy zaczniemy indagacyę.
 — Ya-Bon, zwiąż mu ręce i nogi i pozostań tutaj przy nim na straży... A wy chłopcy, możecie już odejść... Czas, byście powrócili już do Domu rekonwalescentów... Pożegnajcie mateczkę Koralię i zmykajcie.
 — Dobranoc, mateczko!... — zawołali żołnierze chórem.
 — Dowidzenia... Dziękuję wam... dziękuję serdecznie...