Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/86

szych domowników — jedynie tylko Szymon bywał w szpitalu...
 I kto wie czy to nie Szymon jest tym tajemniczym przyjacielem, który panu przysłał klucz od ogrodu...
 — Szymon? Hypoteza nie do przyjęcia...
 — Dlaczego?
 — Ponieważ ten przyjaciel nie żyje już... On to telefonował, a potem słyszałem krzyk jego śmiertelny... On nie żyje...
 — Czy można w takim wypadku mieć pewność?
 — Mam ją... Nie ulega żadnej wątpliwości, że ten nieznany przyjaciel został zamordowany... A Szymon żyje...
 I Patrycyusz dorzucił:
 — Tamten miał zresztą inny głos, aniżeli Szymon, głos, którego nigdy nie słyszałem i którego już nigdy więcej nie usłyszę.
 Koralia nie nalegała, przekonana.
 Siedzieli na jednej z ławek ogrodowych, korzystając z pięknego dnia słonecznego. Ciężki zapach gwoździków unosił się z klombów.
 Nagle Patrycyusz zadrżał. Koralia położyła swoją dłoń na jego ręce. W oczach jej błyszczały łzy...
 — Co się stało, mateczko Koralio?
 — Och ,— szepnęła — coś tak dziwnego. Niech pan spojrzy, Patrycyuszu, niech pan spojrzy na te kwiaty.
 I wskazała ręką wielki, okrągły klomb niezapominajek.
 — Tam, tam — mówiła — proszę popatrzeć. Czy pan widzi te litery?
 Patrycyusz idąc za jej wzrokiem przekonał się, że pęki niezapominajek były tak misternie ułożone, że tworzyły litery składające słowa: „Patrycyusz i Koralia”.
 — Ach — szepnął — to rzeczywiście nadzwyczajne.
 Koralia rzekła:
 — To stary Szymon zajmuje się ogrodem.