Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/97

 — Tak jest. Wiemy także o czterech milionach. Co się z nimi stało?
 Bourneff zazgrzytał zębami.
 — Odebrane, skradzione, to była pułapka.
 — Kto je odebrał?
 — Niejaki Grzegorz.
 — Kto to taki?
 — Zaprzedana dusza Essaresa. Ale oto dowiedzieliśmy się, że ów Grzegorz spełniał od przypadku obowiązki szofera u Essaresa.
 — To znaczy, pomagał mu transportować worki ze złotem z banku do domu.
 — Tak jest. I zdaje się nam, a właściwie jesteśmy pewni, że Grzegorz jest kobietą.
 — Kobietą?
 — Właśnie. Jego kochanką. Mamy na to szereg dowodów. Ale to kobieta solidnie zbudowana, zuchwała i odważna jak mężczyzna. Nie cofa się przed niczem.
 — Znacie adres tego Grzegorza?
 — Nie.
 — A odnośnie złota, czy nie macie jakichś podejrzeń, jakichś poszlak?
 — Żadnych. Złoto, mojem zdaniem, znajduje się w ogrodzie, lub w pałacu przy ul. Raynouarda. Przez cały tydzień wiemy o tem, dowożono tam złoto. I nie wywieziono ani jednego worka. — Myśmy czatowali, co noc. Worki ze złotem są tam, napewno.
 — Żadnych poszlak odnośnie do mordercy Essaresa?
 — Żadnych.
 — Czy to tylko pewne?
 — Nie mam powodu kłamać.
 — Hm, to pytanie, a gdyby to pan go zamordował, albo jeden z pańskich przyjaciół?
 — Przewidzieliśmy, że na nas może paść posądzenie. Na szczęście jednak możemy dowieść swego alibi.
 — Ha, zbadamy to. Pozatem nie ma mi pan nic więcej do powiedzenia? Żadnych rewelacji?