Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/98

 — Żadnych. Ale jedna myśl, a raczej jedno zapytanie... Kto nas zdradził? Jedna tylko osoba wiedziała o tem, że my się tutaj zbieramy co tydzień w czwórkę o piątej godzinie. Tą osobą wtajemniczoną był Essares-bey. On sam przybywał tutaj często na konferencyę z nami. Essares nie żyje. Kto nas zatem zadenuncyował?
 — Stary Szymon.
 — Jakto, Szymon? Szymon Diodokis?
 — Tak, Szymon Diodokis, sekretarz Essaresa.
 — Więc to on, a łotr. Zapłaci mi on za to. Ale nie, to chyba niemożliwe.
 — Dlaczegoż niemożliwe?
 — Dlaczego? Ależ dlatego, że...
 Po chwili zastanowienia, Bourneff dokończył zdania:
 — Ponieważ stary Szymon pozostawał z nami w porozumieniu.
 — Co pan powiada? — wykrzyknął Patrycyusz z kolei zdumiony.
 — Mówię i powtarzam, że Szymon Diodokis, to nasz człowiek. To on nam donosił o rozmaitych matactwach Essaresa. To on zawiadomił nas telefonicznie o godzinie 9-tej wieczorem, że Essares sygnalizuje deszczem złotych iskier. To on wreszcie otworzył nam bramę, udając oczywiście rozmyślnie opór, a pozwalając się dobrowolnie związać w loży portyera. To wreszcie on wypłacił i odesłał służących.
 — Ależ pułkownik Fakhi nie zwracał się do niego jak do wspólnika.
 — Komedya odegrana dla Essaresa.
 — Przypuśćmy, a dlaczegóż Szymon zdradzał Essaresa? Za pieniądze?
 — Nie, z nienawiści. On tak nienawidził Essaresa, że aż czasem strach nas przed tą nienawiścią ogarniał.
 — Z jakiego powodu?
 — Nie wiem. Szymon jest bardzo skryty.
 — A czy on wiedział, gdzie ukryte jest złoto — zapytał sędzia Desmalions?...