Strona:Lenin Postscriptum.djvu/12

i to samo pisał w „Forever“, Otto Mehring, w r. 1925. Ja zaś dowodzę czegoś innego, a mianowicie, że Lenin nie dał się powodować żądzą zemsty i przez to nawet zerwał stosunki z narzeczoną swoją. Zemsty dokonał później przypadkowo, zawdzięczając niezaradności „białych“ organizacyj, które pozwoliły mu zamordować rodzinę Romanowych, co, zresztą, Lenin zarządziłby i bez osobistej do nich nienawiści. Drugim aktem zemsty była niema zgoda na wyrzucenie trupa Aleksandra III z grobowca w katedrze św. Piotra i Pawła w Piotrogrodzie. Są to jednak tylko epizody, które mogłyby się zdarzyć lub nie, lecz nigdy nie były celem życia Lenina. Być może, marzył on o tem i czuł ponurą radość, gdy się to stało. Tę właśnie prawdę historyczną pochlebnie dla autora podkreślili krytycy włoscy Gius. Andriulli w „Italia che Scrive, 4, XII, 1929 i Silvio Benco w „Il piccolo della Sera“, w lutym 1930.
 Wiec studentów uniwersytetu kazańskiego został opisany na podstawie artykułu kolegi Lenina — Ładygina, przedrukowanego w r. 1915 w tygodniku „Buduszczność Rossii“.
 Komicznie nieudolna praktyka adwokacka Lenina znajduje potwierdzenie we wspomnieniach prokuratora Serebriakowa, drukowanych w r. 1916 w „Juridiczeskoj Gazecie“ w Petersburgu oraz w książce G. Zinowjewa (W. I. Lenin, Leningrad, 1924, str. 6), opowiadał mi też o tem osobiście szwagier Lenina — Jelizarow.
 Charakterystyczną rozmowę Lenina z Lafargue’iem w Paryżu podaje „Zwiezda“, N. 30, Pietrograd, 20. XI. 1914, we wspomnieniach o samobójstwie Lafargue’a, oraz Isaak Lévine, l. c., str. 19.
 Charakterystykę żony Lenina — Krupskiej znaleźć można w jej własnej książce pod tytułem „1917 god“, (Moskwa, 1925), oraz w broszurze Klary Zetkin (Souvenirs sur Lénine).
 Działalność rewolucyjną przed wygnaniem na Syberję — opisuje w swoich „Wspomnieniach“ Krupskaja, R. F. Miller, G. Zinowjew, Henri Guilbeaux („Le portrait authentique de Vladimir Ilitch Lénine,“ Paris, 1924, str. 15—20).