dzy" opisuje obydwa fakty. Opis tych epizodów rewolucji bolszewickiej podały też sztokholmskie "Korespondencje Socjalistyczne".
Historję zamordowania rodziny cesarskiej w Jekaterynburgu i przygotowania do tej ponurej zbrodni, znam z aktów komisji pełnomocnika Wielkiej Brytanji, sir George’a Elliotta, z aktów sądu Omskiego i Kazańskiego w r. 1919, z książki Anat. Gana (Russia and bolshevism, Schanghai 1921, str. 340—356); oraz z opartego na dokumentach dzieła przeora Serafina, wydanego w Pekinie p. t. "Car męczennik".
Krytyk "Myśli Niepodległej", powątpiewa o rzeczywistości opisanego przeze mnie posiedzenia rady rabinów i odwiedzenia Lenina przez delegację żydowską.
Żeby rozwiać te zwątpienia, wskażę na książkę G. Zinowjewa: "Utwory", Tom XVI, str. 224—225, gdzie w mowie na śmierć Urickiego autor wspomina o posiedzeniu rady rabinackiej.
Amerykański raport p. t. "Memorandum on certain aspects of the bolshevist movement in Russia" 1919 r. podaje wiadomość o zjawieniu się u Lenina delegatów żydowskich, protestujących przeciwko udziałowiŻydów w rządzie komunistycznym.
Nikt nie może zbić twierdzenia, że Żydzi istotnie dopomogli Leninowi w zorganizowaniu rosyjskiego proletarjatu i w doprowadzeniu go do zagarnięcia władzy. Dowodzą tego nazwiska pierwszych komisarzy naczelnych oraz statystyka administracji bolszewickiej w r. 1917—18:[1])
| 448 Żydów 30 Rosjan 34 Łotyszów 22 Ormian 12 Niemców |
3 Finnów 2 Polaków 1 Czech 2 Gruzinów 1 Madjar. |
Później obraz się zmienił i obecnie na miejscu Żydów widzimy tubylców z Kaukazu.
Wiemy, że Żydzi dopomogli Leninowi swemi pieniędzmi lecz wiemy też, że zamachy na Lenina, Trockiego, Urickiego, Wołodarskiego i Joffego były zorganizowane i wykonane przez Żydów.
- ↑ L. de Poncins. 1. c. 167 i inne dokumenty.
