Strona:Leo Belmont - Śmierć genialnego muzyka.djvu/4

—   4   —

 — To nie-mo-żli-we... Musisz ratować twoje imię... dla sztuki i dla ludzkości... Prosiłem o ekspiację dla ciebie... Dał się ubłagać... Udzielił nam trzy godziny czasu... Słuchaj... musisz!..
 Muzyk wyprostował się nagle i przez poczerniałą żółtość jego twarzy przeleciał jasny płomień i twarz wydała się piękną, jak zwykle — jak w godzinach, kiedy tworzył i grał:
 — Rozumiem: „Miortwyje srama nie imut“! Sam o tem myślałem...
 — Więc zgoda?
 — Zgoda!
 — Bracie, daj rękę...
 — Dziękuję ci...
 Uścisnęli sobie mocno ręce. Muzyk spytał:
 — Ile mam jeszcze czasu?
 Brat spojrzał na zegarek:
 — Jeszcze godzinę... Do szóstej... Przyniosłem ci...
 I patrząc prosto w oczy brata, jakby mu chciał dodać odwagi, wyjął z kieszeni słoik, na którym był rysunek trupiej główki i piszczeli i postawił na stole...
 Ręka mu drżała nieznacznie.
 — Nie trzeba tego dużo wziąć. To zaraz działa...
 Dolna warga zatrzęsła się trochę i lekko zadzwoniły mu zęby...
 — Dziękuję ci... Mogę cię teraz uściskać?...
 Rzucili się sobie w objęcia — i chwilę płakali razem, mieszając słoność i żar swoich łez.
 Muzyk pierwszy wyrwał się z objęć brata.
 — Słuchaj... ale to pewne, że potem żadnych przypuszczeń?...
 — Bądź spokojny... mówiłem z doktorem N. Przyrzekł pomoc... napisze akt zajścia...