Strona:Leo Belmont - Królewska miłośnica.djvu/116

dza, że „on jest jedynym przyjacielem jej serca.“^[1]

ROZDZIAŁ XV.

Zburzona sielanka.

 Jakże nieoczekiwany jest ton tej korespondencji. To już nie jest kurtyzana, ani faworyta. To jest tylko kochająca kobieta.

J. i E. Goncourt‘owie („Dubarry“)
Rozdz. XII.).

 Lord powrócił. Przywiózł ze sobą dwóch lekarzy angielskich, mających sławę europejską. Skonstatowali, że pielęgnowana przez panią Dubarry dzieweczka ponownie wyszła z niebezpieczeństwa. Kochająca się para promieniała, łącząc usta pocałunkiem narzeczeństwa ponad łóżkiem śpiącej słodko, rozkosznej córeczki lorda.
 Wschodziło nad nimi radośnie słońce. Zachodziło, tonąc w morzu, w ciche wieczory błogosławiąc im tysiącem barw. Fale, szemrząc na wybrzeżu, bijąc łagodnie o skały, naszeptywały im pieśń o wiecznej miłości.
 Ale fatum spiskowało przeciw ich szczęściu.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

1. Wyrażenia w cudzysłowach wzięto z oryginalnych listów (P. A.).