Strona:Leo Belmont - Królewska miłośnica.djvu/12

mienia. Ale koń mi się wyrwał. Przeniosłem panienkę tu... Czy głowa nie boli?
 — Trochę... lekko... nic prawie! — uśmiechnęła się na jego określenie „panienka“. Kto jesteście, poczciwy człowieku?
 — Węglarz... Ot, mieszkam sam w tej chatce. Dozoruję składu węgli. Tu blisko.
 — Czysto tu u was — rzekła.
 — A, tak! lubię schludność.
 — Łóżko trochę twarde...
 — Podłożyłem pani skórę baranią.
 — A, tak, dziękuję... Słuchajcie człowieku, ja was skądciś znam...
 — Nie może być. Skąd-że?
 — Byliście w Paryżu?
 — Dawno... Będzie z lat dwadzieścia temu, służyłem w składzie węgli wprost pałacu Dumonceau.
 Zerwała się z tapczanu. Klasnęła w ręce.
 — Słuchajcie! pamiętacie dziewczynkę, której lokaj nie chciał wpuścić do mieszkania pana Dumonceau?
 Skrobał się w głowę. Nagle twarz mu rozjaśniła się. Z kolei on klasnął w dłonie:
 — Ta dziewczynka... i panienka — to samo?
 — To samo!
 Kręcił ze zdziwienia głową.
 — Są dziwy na świecie!... Nie myślałem, podnosząc... panicza...
 — Jakto panicza?