Strona:Leo Belmont - Królewska miłośnica.djvu/126

a chcąc ochronić twój honor, narażony przez nikczemnych paszkwilistów, zwrócił się do mnie.
 — Przedtem był u mnie, aby mnie szantażować — przerwała mu.
 Twarz lorda rozpromieniła się.
 — A więc to nieprawda, Joanno!...
 Milczała.
 — Joanno! — jęknął — błagam cię powiedz, że to nieprawda!.... A wszystko będzie dobrze. Tobie jednej uwierzę.
 Nie chciała skłamać przed tym, kogo kochała.
 — To jest prawda, lordzie Seymour.
 Pobladł — w kątach jego ust pojawiło się płaczliwe drganie. Zarzuciła mu ręce na szyję, pragnąc skuć go tym uściskiem.
 — Najdroższy! czy ci nie wszystko jedno, jaką jest przeszłość?
 Pochmurny wyzwolił się niemal szorstko z obręczy jej rąk.
 — Dla rozmaitej hałastry ludzkiej istnieje tylko przyszłość. Lordowie Seymour jednak zniewoleeni są żyć przeszłością.
 — I nie każda przeszłość pasuje do nich — rzekła, bezradnie opuszczając czoło i ramiona. Ach! rozumiem.
 Zatrzymali się.
 — Co zamierzasz uczynić, lordzie? — spytała.
 — Jeszcze... nie wiem... Nie chcę wiedzieć! — odparł, nie patrząc jej w oczy. Jutro się dowiesz na wybrzeżu.