Strona:Leo Belmont - Królewska miłośnica.djvu/14

 — Żal mi, żem odeszła od was — rzekła z westchnieniem.
 — Ej-że?! — roześmiał się.
 — Pomóż mi zdjąć ten ubiór. Nie znoszę błota. Trzeba, żeby to wyschło.
 Nie żenowała się jego pomocy. Wielkie damy rozbierały się często wobec lokajów. Nie uważały ich za mężczyzn. I dla tamtych były czemś po za płcią — niedosiężnem. Przynajmniej nie zauważały, aby budziły żądzę w tak niskich istotach.
 Nie ruszał się. Skrzyżował ręce na piersiach.
 — No! nie chcesz mi pomódz?... Proszę! — rzekła.
 Zdecydował się. Znalazła się wkrótce w bieliźnie. Widziała, jak mu ręce drżały, kiedy zdejmował z niej cząstki kostjumu i rozwieszał je w środku izby na skórze. Oczy paliły mu się, jak u żbika. Odwrócił się od niej i zaklął: „sacrement!“
 — Czemu klniesz?
 Nie odpowiedział. Powtórzyła pytanie. Odparł zmienionym głosem poetycką metaforą:
 — Klnę, że gwiazdy są daleko. Nie można wziąć.
 — Gdzie jest gwiazda?
 — Pani!
 Trwało długie milczenie. Nagle Joanna rzekła:
 — Jak się nazywacie?
 — Jan!