Strona:Leo Belmont - Królewska miłośnica.djvu/174

 Rozwiódł bezradnie rękoma, opuścił głowę z rezygnacją i melancholijnie wparł oczy w rozwichrzone burzą korony drzew.
 Pani Dubarry podeszła do stołu i siadła naprzeciw d‘Escourt‘a.
 — O czem pan myśli?
 — O wielu rzeczach.
 — Naprzykład?
 — O tem, że burza w przyrodzie jest piękniejszą od burzy społecznej, bo zlewa na ziemię czystą wodę, gdy społeczna spływa brudem frazesów i strugami krwi... I o tem, że... — zawahał się nagle, poglądając z ukosa na Maussabré.
 — Że...? — spytała ciekawie.
 — Że będę gotów zrobić jakieś wielkie głupstwo, np. ofiarować Jakóbinom na cele narodowe cały mój majątek, jeśli nie ulituje się pani Dubarry, przyjmując go, jako... dar ślubny.
 — Co takiego?!
 — A bo znudziła mnie samotność — i proszę o rękę pani! — rzekł z rozdrażnieniem tak głośno, że Maussabré odwrócił się zdziwiony.
 — Kawalerze d‘Escourt, dziękuję za zaszczytną propozycję, ale obawiałabym się, że pańska żona będzie z za grobu zazdrosna... i zdradzisz mnie dla twego mauzoleum.
 — To nie jest odpowiedź!... Chyba pani kocha innego?...
 — Kto wie?... Może... — odparła figlarnie.
 — A! W takim razie...
 Schylił głowę, jakby poddając się wyrokowi.