Strona:Leo Belmont - Królewska miłośnica.djvu/19

 Siedzieli po burzy zmysłów na sofie, przytuleni do siebie.
 — Jesteś szczęśliwa? — spytał.
 — Tak... lękam się tylko króla.
 — Głupstwo!... Ludwikiem wstrząsnął twój wypadek. Prosi cię o przebaczenie przezemnie. Uczuł skruchę. Kazał ci powiedzieć, że wydał rozkaz wygnania hrabiny de Gramont o 15 mil od Wersalu.
 — Ach! czemuś mi tego wcześniej nie powiedział?
 — Czemu?!... Gdybyś była pewniejsza łask króla, nie oddałabyś się teraz mnie.
 — Może! — przytuliła się doń. A ty jesteś szczęśliwy?
 — Niezupełnie!
 — Jakto?
 — Widzisz, Joanno! — już ją tykał — przed chwilą, idąc do ciebie, spotkałem Maupeou, który zakomunikował mi wiadomość fatalną; parlament pod naciskiem Choiseul‘a zniósł wyrok parów w moim procesie o roztrwonienie funduszów państwowych.
 — Jakto?!... Przecież jesteś niewinny!
 — Ba! nie o to chodzi — roześmiał się. Winny, czy niewinny? Najważniejsze to, że wyrok sądu został zniesiony, a tem samem parlament wypędza mnie z hańbą moją ze dworu, może z perspektywą stryczka.
 — Na Boga!... Co teraz będzie?!