Strona:Leo Belmont - Królewska miłośnica.djvu/70

 — Pani Dubarry przyszła!
 Ów człowiek zerwał się, jakby pobudzony prądem elektrycznym; przysiadł na łóżku, wpił pazury w pierś, obnażającą się przez otwór zdartej koszuli z grubego więziennego płótna, i zalał się cichym radosnym chichotem.
 Po magnetyzujących oczach i osobliwem skrzywieniu warg — mimo upływu lat sześciu i czarnej przepaski, przechodzącej wkrąg jego głowy między ustami i oczyma — Dubarry z przerażeniem poznała Gonzier‘a.
 Chciała się cofnąć. Nie mogła. Ten wzrok ją przykuł, jak ongi. Stała niema, bez ruchu, o krok od jego łoża, cisnąc pierś drżącą ręką, jakgdyby w obawie, aby serce jej nie uciekło. Tak gwałtownie kołatało.
 Okropny chichot ustał nieprędko. Urwał się nagle. Ochrypły, posępny głos przemówił:
 — Jesteś nareszcie!... Czekam na ciebie... długo, długo, męcząc się... Nie mogłem umrzeć, zanim cię nie zobaczę... i nie powiem ci, kim jesteś... kim jesteśmy oboje... Muszę się zemścić... choćby słowem — za to, coś ze mną zrobiła...
 Głos mu wzmógł się — nabrał akcentu wściekłości:
 — Djablico! przez ciebie siedzę w tym lochu.
 Zatrzęsła się:
 — To nieprawda!... — krzyknęła.
 — Przez ciebie! — ryczał, szarpiąc koszulę na sobie...
 — Nieprawda! nieprawda! — wołała.