Strona:Leo Belmont - List do uroczej wdówki.djvu/28

—   24   —

go od psucia się“. A może to mowa o moralności. Nikłość piękna konstatuje Cervantes: „Piękne kobiety przypominają szkło lub dobrze polerowaną stal; najlżejsze tchnienie mroczy je“. Fontenelle zaznacza, że niema nic smutniejszego nad kobiety, które umiały być tylko pięknemi. Boiste twierdzi, że niema istot nieznośniejszych, jak byłe piękności. Napoleon orzekł, że piękne kobiety są cackami, dobre — skarbem.
 Lecz pani Staël nalega na mocy piękności. Powiada ona: „Piękna kobieta nie może być głupią dla mężczyzny; ma ona ten główny rozum, którego mężczyźni żądają od kobiet — rozum być ładną. Trzeba ogromnie wielkiej głupoty, aby mężczyzna zdolny był ją zauważyć na drobnych koralowych usteczkach“. Brem, znawca zwierząt, pozwolił sobie wmięszać się do tej kwestyi przez następującą metaforę: „okularniki podobne są do kobiet: im starsze są i brzydsze, tem mniej szkodliwe; im piękniejsze i młodsze, tem bardziej jad ich jest zabójczy“. Ale ja temu nie wierzę, proszę Pani!
 Cenię piękno nie mniej od pani Staël. Pani Jeanlis powiada, że kobieta przebaczy raczej temu, kto rzuca cień na jej moralność, niż temu, kto nie uznaje jej piękności. Ale to chyba nieprawda! Gogol twierdzi, że kobieta raczej pocałuje djabła, niż przyzna innej kobiecie piękność. Ale to chyba straszna nieprawda! Szekspir mówił, że nie urodziła się jeszcze piękna kobieta, która nie stroiłaby min przed zwierciadłem. No, to... to może prawda! Montesqieu uczynił uwagę, że kobiety mają tylko jedną manierę być pięknemi; ale być ładniutką, milutką, śliczną, jest sto tysięcy manier. O Pani! Pani masz tych sto tysięcy manier i tamtą jedną w dodatku...
 Labruyère powiada, że natura dała kobiecie kapryśność, aby stworzyć pewną przeciwwagę sile piękności: Kapryśność kobiet leczy mężczyzn z namiętności i przeszkadza