Strona:Leo Belmont - Markiza Pompadour miłośnica królewska.djvu/19

wołała, śmiejąc się i klaszcząc w ręce, rada, że nareszcie znalazła pomysł, który odpowiadał jej planom i chwilowemu nastrojowi.
 Powstał i patrzył na nią wystraszony.
 „Ależ to kłuje... parzy!“ wyjąkał nareszcie.
 „Mazgaj!“
 „I jakże będę się przedzierał przez parkan... w tym stroju? Pójdę przez bramę i urwę jedną łodygę.“
 „Nie przez bramę... I bukiet cały! Rozumiesz?... Garść.“
 „Zniszczę ubranie.“
 „Co mnie obchodzi twoje ubranie!“
 „Ale garść pokrzyw... poparzę sobie ręce okropnie.“
 „Mówiłeś zawsze, że mnie kochasz!... Nienawidzę cię, boś skłamał...“
 Wstała i energicznie zawróciła ku domowi.
 Dopędził ją.
 „Żanetto! na co ci bukiet pokrzyw?... Przecież to nie dla ciebie...“
 „Skąd wiesz?... Może dla mnie... Kwiaty noszą wszyscy, a pokrzyw nikt...“
 „Ale to mnie będzie bolało przy rwaniu...“
 „Widzisz! chciałam wiedzieć... czy mnie naprawdę kochasz?... Bo pani Lebon powiedziała kiedyś do mamy: „Jeżeli kto kocha, to wycierpi wszystko dla swojej miłości... a inne kochanie nic nie warte!!“
 Jej oczy patrzyły z gniewem i rozżaleniem na składającego błagalnie ręce chłopca, starającego się zagrodzić jej drogę do domu. To nie były już oczy dziecka — biły taką potęgą wyrazu.
 „Idź precz! Nigdy nie będę Twoją żoną!“ rzekło dziecko.

15