Strona:Leo Belmont - Na tle tajemnicy procesu Ronikiera.djvu/13

—   13   —

 — Ej, głupstwa gadasz! Po co byś sobie coś złego miał zrobić...
 — Kto to wiedzieć może...
 — Więc czego żądasz?...
 — O, schowaj to — proszę. Żeby, jeżeli się coś stanie — żeby to nie zginęło... i żeby Jan i Ksawercia i ciocia... wiedziały... wiedziały...
 Łzy gęsto kapały chłopcu z oczu. Wyciągnął kopertę z żałobną obwódką — miał taką w kuferku od matki, która obchodziła żałobę po jego dziadku — i oddał hrabiemu.
 Ten ze zdziwieniem odczytał na kopercie napis:
 — Po mojej śmierci.
 Chłopiec wybiegł na werendę. Hrabia szedł za nim...
 — Co to znaczy?... Otwarta... Mogę przeczytać?...
 — Nie teraz — potem — jak wyjadę.
 Objął szwagra za szyję i gorąco go ucałował.
 — Więc schowasz — dobrze?
 — Dobrze... schowam!... Ale wybij sobie głupstwa z głowy... Lepiej bądź zdrów i... wesół... Żyć — żyć trzeba!...
 Chłopiec wskoczył na stopnie powoziku. Spojrzał w górę, gdzie za szybą widniał piękny profil siostry. Ręką oddał jej ukłon. Krzyknął szwagrowi: „Do widzenia“!
 I powóz potoczył się po świeżym śniegu...
 Hrabia wrócił do pokojów.
 Wyjął z koperty list...
 I wyczytał wyrazy, skreślone ręką dziecinną — drżącą — jakgdyby kształty liter chciały zachować dla głębokiego duszoznawcy ślad męki dziecinnej, dreszcz nieprzespanych nocy, drgnienie pierwszych przerażeń naiw-