Strona:Leo Belmont - Opowieść prostytutki.djvu/2

—   2   —

były niezmiernie piękne wyrazem melancholii bezbrzeżnej...
 Wargi poruszały się lekko — a gdyby ktoś podsłuchał ich szept owej letniej nocy, usłyszałby bezustannie powtarzane tylko trzy słowa:
 — „Rok temu... równo rok temu...“
 I naraz dreszcz — dreszcz całej postaci — dreszcz okropnego wspomnienia...
 Równo rok temu... podniesiono jej męża na odludnej ulicy...
 Cała kamizelka przemokła od krwi — już czarnej...
 Był nieprzytomny — dawał słabe oznaki życia...
 Kiedy go wniesiono do domu i złożono na sofie lekarz rozwiódł beznadziejnie ręce i wyrzekł dwa wyrazy — jakby do siebie:
 — „Za późno“...
 Chory otworzył oczy — spojrzał na młodą żonę — i twarz jego rozjaśniła się uśmiechem radości, jakiego ona nigdy nie zapomni... I natychmiast bez jęku — bez słowa — uleciało ostatnie westchnienie...
 Może tam... w to gwiaździste niebo...
 Nie! ona nie wierzy, że nie zobaczy go już nigdy — nigdy...
 Są chyba węzły, mocniejsze od śmierci — węzły miłości... On zbyt ją kochał — aby mógł ulecieć od niej w nicość!..
 Stracić go?.. Czem wobe tego były wszelkie inne straty?.. Niczem!..
 Wszakże pozostawił ją niemal w nędzy... Owego wieczora ostatniego był w fabryce, którą akcyjne towarzystwo zwijało... Wypłacono mu, jako naczelnemu inżynierowi, całą zaległą gażę, znaczną gratyfikację — kilka tysięcy rubli — cały ich majątek...
 To wszystko przepadło... Ale to była drobnostka...