Strona:Leo Belmont - Ostatnia mohikanka rewolucyi.djvu/10

—   10   —

 — Zostałam ja sama... A bez pana wszystko przepadnie... Jeżeli pan nie potrafi — to wszystko na nic...
 Jakiś niepokój zakradł mu się do mózgu. Zdawało mu się, że ma do czynienia z osobą nienormalną. Opowiadała tak bezładnie, że nic nie mógł zrozumieć...
 — Rozumie Pan?
 — Niby... coś... ale właściwie... nic!...
 Podeszła do fotelu, na którym siedział... położyła mu ręce na ramionach i szeptem, który zwiększał tajemniczą grozę tej sceny, mówiła:
 — Czekamy cały miesiąc... Dziś o godzinie 8-mej wieczorem powraca... Będzie jechał z kolei. Musi wracać tą uliczką... Zawsze tędy przejeżdża... To najbliżej...
 — Kto?...
 — Jakto kto?!
 Patrzyła na niego ze zdziwieniem, nie pojmując, że ktoś może nie wiedzieć, kto powraca...
 — Trzeba będzie bomby rzucić...
 Uczuł, że mu scierpły zęby i zziębły końce palców...
 Teraz już wiedział, kto... Wyczytał to z jej twarzy...
 A ta twarz rozpromieniła się naraz:
 — Ty mi pomożesz, prawda... pomożesz?...
 Zdawało mu się, że ktoś młotem bije go po czaszce...
 — Co ja mam właściwie uczynić?... — wyjąkał.
 Z twarzy jej biła jakaś dziecinna radość... Ściskała mu ręce... przybliżała teraz twarz poufnie do jego gorejącego czoła... i szeptała, dławiąc się niemal zachwytem:
 — Są dwa balkony... jeden z salonu... drugi tam, z sypialni... Ja stanę na jednym... ty na drugim... Kiedy powóz nadjeżdżać będzie, ja rzucę pierwsza... przed powozem... przed końmi jeszcze... żeby w to wjechali... Ale może się zdarzyć, że nie zabiję nawet koni... Wtedy zamiast naprzód... może się cofną... Z pewnością