Strona:Leo Belmont - Ostatnia mohikanka rewolucyi.djvu/12

—   12   —

rym stapiały się akcenty upojenia i melancholii, przerażenia i słodyczy, miłości i śmierci... Ledwie słyszał urwane wyrazy:
 — Oto-m twoja... Rzekłeś: życie za uścisk... Mamy pół godziny czasu... Nikt nie dotknął mnie dotąd... Dla ciebie pierwszy kwiat miłości.. Pierwszy i ostatni... Nie mówiłam nigdy nikomu tego słowa: kocham... Na progu śmierci tobie je powiem... Bo umrzemy razem...
 I naraz odrzuciła włosy i z lękiem spojrzała na jego twarz pobladłą:
 — Ty nie chcesz?... ty się boisz?...
 — Nie!.. nie!.. śmierci... nie!..
 — Więc czego? — i uchwyciła go za ręce, patrząc mu w oczy niespokojnie...
 — Zabijać... boję się zabijać...
 — Kłamiesz — odpowiedziała — kłamiesz... Jak można się tego bać?... To takie proste... Zobaczysz, jak ja rzucę...
 — Ja — nie rzucę...
 Odepchnęła ze wstrętem jego rękę...
 — Ty się boisz śmierci!..
 — O, nie!.. w tej chwili chciałbym już nie żyć... Życie jest taką męką...
 — Więc dla czego nie chcesz?!...
 I rozpłakała się. Rzuciła się głową w poduszki — i płakała, jak dziecko...
 Stał nad nią osowiały, zgarbiony. Czuł się niezmiernie głupim.
 Jakto? — ona płacze. Płakać na progu planów morderstwa!..
 Ale już ochłonęła... Wytarła łzy pięściami... Siadła na łóżku — wpatrzyła się weń złemi oczyma... rozpalone policzki podparła rękoma:
 — Więc Pan podle skłamał!..
 — Pani...