Strona:Leo Belmont - Ostatnia mohikanka rewolucyi.djvu/13

—   13   —

 — Nic.. tylko podle skłamał!..
 — Ależ...
 — „Za uścisk życie!“ — kłamca... A! pan mnie nie kocha... Pan mnie nawet nie pożąda... Bo inaczej — uderzyła się w czoło — teraz, kiedy Pan mi potrzebny... nieodzownie potrzebny... żeby to się napewno udało... to Pan by mnie przynajmniej starał się oszukać...
 I powstała, przerażona własną myślą:
 — Mężczyźni są tak podli!. Jak ja nie zmierzyłam niebezpieczeństwa?...
 — Widzi pani, że go niema...
 — Więc Pan mnie odpycha?...
 I zbliżyła się doń tak, że uczuł jej gorący oddech na twarzy...
 Złożył ręce, jak do modlitwy — i szepnął:
 — Ja się boję dotknąć ciebie...
 I jego młoda twarz opromieniła się blaskiem olbrzymiego cierpienia...
 Wtedy ona, odgarniając pieszczotliwą ręką włosy z jego czoła, powiedziała:
 — Wiesz... ty jesteś — piękny... Zobaczyłam to dopiero teraz... Ja ciebie kocham... Weź mnie...
 Zadrżał...
 — Za cenę życia!.. My musimy to zrobić... Widzisz, to uplanowane było na dzisiejszy dzień... Tyle energii... tyle przygotowań na nic... Jutro może już partyi nie będzie... zabiorą i mnie... Ja ostatnia... I wszystko się skończy...
 I kusząco wyciągając usta do jego ust, mówiła:
 — Weź mnie... Mamy jeszcze dwadzieścia minut... Upójmy się szczęściem... Zapomnijmy się.. Potem będzie łatwo... Uczynię cię tak szczęśliwym... Wypić kielich miłości do dna i spełnić czyn bohaterski — czy to nie jest wypełnić wszystkie zadania życia?... Po co żyć potem?!.. No?... no?... Pocałuj mnie!..