Strona:Leo Belmont - Ostatnia mohikanka rewolucyi.djvu/14

—   14   —

 Już się nachylał nad nią, aby ją pocałować...
 Wtem...
 Odepchnął ją gwałtownie:
 — Słuchaj... Przepędziłem noc całą w podłej orgii... Nie mam w sobie dość żądzy... Nie... nie tak... Na tobie jeszcze niema krwi... na mnie już jest błoto... Nie mogę umrzeć z tobą razem..
 Zakryła twarz rękoma...
 Wtem odjęła je... Zdawało się, że z dalekiej ulicy nadbiegł tętent kozackich koni...
 Dopadła balkonu... otworzyła drzwi... nasłuchiwała... Tętent oddalał się...
 — A, jadą na kolej... Za kwadrans tędy powrócą... No, odejdź Pan...
 Twarz jej była spokojna... poważna... jakby wykuta z marmuru...
 Zdawało mu się, że stoi przed nim inna kobieta...
 — Jakto?
 — Odejdź pan... Zostanę sama...
 — Zrobisz to Pani?...
 Spojrzała na niego zdumiona...
 — A jeśli ja przeszkodzę?...
 Wtedy krzyknęła na cały głos:
 — Podły!..
 I szła ku niemu groźna z zaciśniętemi pięściami... Pobladł:
 — Nie wydam Pani... Ale zostanę tu — i nie dopuszczę...
 Wtedy skoczyła, jak tygrysica — porwała z kąta salonu kosz... i zawołała:
 — Jeśli będziesz pasować się ze mną, rzucę ten kosz — i cały ten dom wyleci w powietrze...
 Był pokonany.
 — Odejdź Pan...
 — Zostanę tu... zginę z tobą...