Strona:Leo Belmont - Pani Dubarry.djvu/100

kaflach, oświetlonej przez dwie lampy pod różowemi abażurami.
 — Pani Gourdan! proszę przynieść nam mocnego wina i zakąski.
 Nad lękiem Joanny brało górę rozmarzenie z powodu przyjemnego ciepła i myśl, że nasyci swój głód.
 Rzuciła się poprostu na jadło. Od rana nie miała nic w ustach. Rzekomy opat przypatrywał się jej z zadowoleniem. Nalewał jej wciąż wino. Sam pił wielkiemi haustami z innej butelki.
 — Proszę nie patrzeć tak na mnie! — poprosiła.
 — Dlaczego?!... Jesteś djabelnie ładna. Niech mnie djabji porwą, jeżeli jest w Paryżu ładniejsza od ciebie dziewczyna.
 Roześmiała się radośnie. Rzekła:
 — Wino jest dobre. I jadło także. I opat też dobry. Prawda?
 — Dobry! z pewnością, dobry! Tylko widzisz dzieweczko, ten wyraz jest bardzo mętny. Ludzie uwzięli się nazywać złem to, co jest najlepsze w życiu.
 — Jeżeli opat jest dobry, to mnie nie weźmie na kolana.
 — Co takiego?!
 — Tak robił opat de Bonnac. Ale to nudne.
 — Nie bój się! Zrobię coś lepszego. Uczynię z ciebie kobietę.
 — To niepotrzebne. Jestem już kobietą.
 — To się zobaczy!... Zresztą, ja nigdy się nie mylę.