Strona:Leo Belmont - Pani Dubarry.djvu/109

jął się zapełniać. Przy głównym ołtarzu ksiądz dawał ślub. Zagrały organy. Joanna wsłuchała się w ich poważną melodię. Próżno wyciągała głowę, aby przez ciżbę dojrzeć twarze nowożeńców.
 Zaczął się rozjazd gości. Joanna podążyła za młodymi, otoczonymi przez gromadkę winszujących. Zeszła się na dolnych stopniach oko w oko z panną młodą w chwili, gdy pan młody, dobrze zgrzybiały, otwierał przed nią drzwiczki karety, która właśnie podjechała. Nie mogła i teraz dojrzeć jej twarzy, zakrytej białym welonem.
 Ale ta naraz skoczyła ku niej, objęła ją, obsypała w szale radosnym, pocałunkami:
 — Joasia! moja Joasia!
 Joanna była oszołomiona. Poznała głos matki.
 — Co ty tu robisz, mamo?
 — Jak widzisz, wychodzę zamąż.
 A zwracając się do nowozaślubionego rzekła:
 — Panie Rançon! przedstawiam ci moją córkę, pannę Joannę... Rançon. Wszak mogę ją tak nazywać?
 Pan młody nie wydawał się wcale zachwyconym:
 — Ależ to czyste warjacje! — bąkał, Przecież... mówiłaś, że masz dwadzieścia cztery lata. Skąd taka... okropnie duża córka?
 — Jesteś ramolcio! zaperzyła się Teresa. Mówiłam, mówiłam... przed ślubem. Ale teraz