Strona:Leo Belmont - Pani Dubarry.djvu/131

subjektów i sam jeden uwijał się w swoim sporym salonie fryzjerskim.
 On ją widział także przez szyby. Podobała mu się niezmiernie. Z dumą wyczytywał zachwyt w jej oczach nad swoją sprawnością i bujną płową czupryną. Pewnego gorącego popołudnia czerwcowego, kiedy w zakładzie nikogo nie było, ujrzał jej zgrabną sylwetkę za oknem. Wyskoczył na próg i zawołał na pierzchającą.
 Powróciła.
 — Czego chcesz? — spytała na „ty“.
 — Wejdź! ufryzuję ciebie! — odparł również na „ty“.
 — To za drogo dla mnie.
 — Głupia! ufryzuję cię za darmo.
 Weszła. Ufryzował ją, jak wielką damę.
 — Masz śliczne, wonne włosy. Przychodź do mnie choćby codzień o tej godzinie. Będę cię fryzował, ile razy zechcesz darmo.
 — Oho! zawiele żądasz... Nie mogę. Jestem bardzo zajęta.
 — Porzuć pracę. Przeprowadź się do mnie. Wszystko tu należy do ciebie.
 — A ja?
 — Także!
 — Obejdzie się!... Nie podobasz mi się.
 — I ty mnie także! — śmiał się. W ciemności spodobamy się sobie.
 — Nie mogę... Mam już kogoś, kto na mnie patrzy, jak na bóstwo.
 — Pokaż mi go. Wydrapię mu oczy.
 — Nie chcę. Ma ładniejsze od twoich.