Strona:Leo Belmont - Pani Dubarry.djvu/132

 — Tem chętniej je wydrapię.
 — Jesteś wstrętny.
 — I ty też!
 — No, to odchodzę.
 Wymknęła mu się z rąk. Ale odtąd zachodziła często. Rozmawiali zawsze w sposób jednaki. Fryzował ją z zapałem. Była jego modelem. Dawała mu nawet nowe pomysły do nowych fryzur. Jeden z nich panował później modzie, gdy była faworytą króla — i zyskał miano „fryzury pani Dubarry“. Twierdził, że bogaci się przez nią i winien ją zatrzymać nazawsze. Ale nie dawała się skusić, licząc naówczas na stalszy i bliższy związek z Duval‘em, który już zyskał pierwszeństwo w jej sercu.
 Lamet zgrzytał zębami:
 — Dlaczego nie chcesz mi się oddać? To jest poprostu nieprzyzwoitość z twojej strony.
 — Mój chłopcze! nie oddaję się nigdy dobrowolnie. Wziął mnie gwałtem kardynał, a odtąd biorą mnie ludzie tylko gwałtem — zmyślała, śmiejąc się srebrzyście.
 — Zapamiętam to sobie.
 — Po co?
 — Po to, że chcę cię mieć.
 — Biedny!... Nie masz nikogo?
 — Mam... Te wielkie damy... markizy i hrabine. Ale dojadły mi.
 — Oho!... łżesz.
 — Wcale nie! Narzucają mi się. Wcale nie są takie ciekawe, jak się wydają. Wolę ciebie.
 — Dlaczego?