Strona:Leo Belmont - Pani Dubarry.djvu/133

 — Dlatego!... Jesteś trochę ładniejsza, niż ta, pięćdziesięcioletnia księżna, która gwałtem chce mnie wziąć na utrzymanie.
 — A to obrzydliwa baba!... Jak ona śmie?!
 — Okropne są... Wszystkie udają, że nie chcą, i walą mi się, niby zemdlone, na ręce. Wolę ciebie! bo mnie nie chcesz, a ja ciebie chcę.
 — Widzisz sam, że muszę nie chcieć, aby tobie się podobać.
 — Oho! zatem zaczynasz mnie kochać.
 — Nie wiem jeszcze.
 Pewnego dnia, gdy przyszła doń późnym wieczorem, rzekł do niej.
 — Chcesz?... Pokażę ci mój pokoik.
 — Nie chcę.
 — Jest to sąsiedni pokoik, Ślicznie umeblowany, mieszkanko Amora. Przychodzą do mnie markizy i podziwiają mój lokal. Boisz się wejść!
 — Nie boję się wcale... Pokaż!
 Zamknął drzwi od ulicy na klucz. Spoglądała drwiąco, jak mu drżały ręce.
 — Po co to robisz?... Przecież tylko obejrzymy pokój.
 — Na wszelki wypadek.
 — Nic z tego nie będzie!
 Swawolna, pewna swojej mocy nad nim, weszła do pokoiku sąsiedniego.
 — Jak tu ładnie! — zawołała, olśniona szykiem tego gniazdka miłości.
 Porwał ją mocno w objęcia. Rzucił na łóżko.
 — Bezczelny jesteś!
 Uderzyła go w twarz. Ucałował ją: