Strona:Leo Belmont - Pani Dubarry.djvu/16

go śmierci — włożyła wówczas na siebie ślub czystości.
 I wytrzymała długo — aż cztery miesiące, aż do owej chwili wczorajszej, gdy on — ten prześliczny młodzian i wielki pan („z pewnością książę) kiwnął na nią palcem. Ach, radaby zostać jego niewolnicą! Ale kazał jej odejść — powiedział, że musi przespać się, bo czeka go długa — długa podróż.
 — Dokąd? — spytała.
 Ach, jak rzewnie spojrzał na nią, odpowiadając:
 — Jutro się dowiesz.
 Dodał nawet:
 — Wątpię, czy tam, dokąd idę, znajdę taką śliczną i dobrą dziewczynę, jaką ty jesteś.
 Ona wie, że całując ją na pożegnanie, żartował temi słowy:
 — Tak rozkosznego pocałunku już nigdy nie zaznam. Dziękuję, ci, dziewczyno, za to, coś uczyniła dla mnie...
 To był żart, ale jakże on słodko to powiedział — śmiał się przytem do łez...
 Westchnęła na progu — rzuciła w pomrokę słowo ciche, namiętne: „mój panicz, mój kochany“ — i powróciła do izby, aby rzucić się ponownie na łóżko.
 Wkrótce zasnęła snem twardym.
 Nie słyszała grzmotów przeciągającej burzy, szumu ulewy... We śnie była znowu z nim — z tym dziwnym podróżnym, który przybył niewia-