Strona:Leo Belmont - Pani Dubarry.djvu/161

pokoju. Pośpieszył za nią gospodarz Lebel. Byla szara godzina. Dojrzała dwóch mężczyzn. Twarzy nie można było rozróżnić.
 — Co to jest?! — wykrzyknęła. Ktoś nas podsłuchuje.
 Jeden z mężczyzn ozwał się:
 — Wybacz pani, że skorzystałem z małego okienka w ścianie, aby napawać oczy cudem.
 — Podpatrywał! — tupnęła nogą. To jest świństwo! — zwróciła się do Lebla. Żeby jakiś...
 — Ależ pani... to król! — ostrzegł ją, nim padło niewłaściwe słowo. Zamilkła oszołomiona.
 — Powinienem wytłomaczyć się przed panią! — zaczął król, nieco skonsternowany. I podszedł, chcąc ująć ją za rękę.
 Cofnęła się w postawie zawstydzenia. Saint-Fox wniósł zapalony kandelabr. Król ujrzał jej spuszczone oczy, rumieniec na twarzy, onieśmielenie, jakiego nie oczekiwał po jej poprzedniej brawurze... Zerwała się nagle, jak ptak... i pierzchła. Dubarry próżno biegł za nią, wołając: „Stój! król chce z tobą porozmawiać!”
 Już była w podjeździe — zawołała stangreta. Niedługo znalazła się w domu.
 — Nieszczęsna! — rzekł Dubarry, przybywszy wkrótce. Mogłaś była już dziś u Lebla zbliżyć się z królem. A teraz wszystko stracone. Król nie daruje ci tego afrontu.