nie przedsięweźmie bez jego porady. I przesyła mu zapewnienie o dozgonnej swojej wdzięczności.
On odpowiada jej, że skoro Choiseul „nie daje się wygrać“ — znajdą się środki przeciw niemu. Ale trzeba czekać zwiększenia ilości zwolenników dla przeciwwagi i stosowniejszej chwili do wymierzenia ciosu. Posyła jej trzy rejestry: przyjaciół, wrogów Choiseula, oraz osób niepewnych, dyktując sposób postępowania wobec każdej z grup. Uprzedza ją, że grozi jej katastrofa, jeżeli o włos uchyli się od jego rad. Nie radzi jej wspominać królowi o piosenkach, jeżeli sam o nich nie wie. Albowiem „nie jest bezpiecznem zwracać jego uwagę w tę stronę“...
Już od początku stycznia r. 1769 Paryż oczekiwał gorączkowo aktu prezentacji nowej faworyty na dworze królewskim. Król wyznaczył dzień 29 stycznia dla tej ceremonji. Jednak mimo obietnic króla rzecz szła wciąż na zwłokę.
Marszałek Richelieu wysłał pana de la Vaugyon do siostry królewskiej z przepisami, dotyczącemi wzięcia przez nią udziału w przyjęciu. Księżniczka Adelajda pokazała wysłańcowi plecy. Datę przedstawienia hrabiny Dubarry dworowi odsunięto na dzień dalszy. Ale król nie zaprosił wszystkich dam, które winny były asy-
