Strona:Leo Belmont - Pani Dubarry.djvu/51

śliczne dziewczyny dają całować się takim obrzydliwym golcom?
 Dumonceau zatrząsł się od śmiechu.
 — Wogóle bardzo mi się podobają pańskie graty! — rzekła z tupetem dziewczyna.
 — Wybierz sobie coś — podaruję ci! — zaproponował Dumonceau.
 Namyślała się. Potem rzuciła niedbale:
 — Nie chcę!
 — Dlaczego?
 — Bo... chciałabym wszystko. Chciałabym tak mieszkać!
 — Moja krew! — ozwała się matka Vaubernier. Ona jest niezmiernie delikatna. Nie znosi zapachu nawozu. I to był jeszcze ważniejszy powód naszej ucieczki do Paryża, niż... głód. Ostatnio naraz zaostrzył się jej węch... po pańsku...
 — To może już wpływ krwi ojca? — ostrożnie zauważył bankier.
 — Masz pan rację! — klepnęła go szeroką dłonią po ramieniu. Jej ojciec pachniał tak przedziwnemi perfumami, jak...
 Nim znalazła porównanie, zjawił się lokaj i oświadczył, otwierając drzwi naoścież:
 — Podano do stołu.
 Bankier od paru chwil namyślał się nad czemś głęboko, bo na czole jego pojawiły się wyraźne zmarszczki. Przy drzwiach gabinetu, otwierających perspektywę na piękny salonik i świetnie zastawiony stół — widok, który roziskrzył żywe oczęta Joasi — Dumonceau ozwał się nagle: