Strona:Leo Belmont - Złotowłosa czarownica z Glarus.djvu/140

z nadejściem oznaczonej na wizytę godziny — a nadto od rana zagabywała matkę, czy ci panowie będą mieli „takie same świdrujące oczy, jak tamten paskudny doktór, Izraelita“.
 Kiedy weszli, ukryła twarz w fałdach kołdry i przypatrywała się im długo, postanowiwszy nie dawać żadnych odpowiedzi, ani „tak“, ani „nie“. Ale dobroduszny, siwy, jak gołąbek, proboszcz, który przysiadł poufnie na skraju łoża i otworzył przed mą pudełko, napełnione cukierkami, obiecując ją uraczyc, „jesli będzie grzeczna“ — rozwiał rychło jej strachy.
 Chrupała cukierki i dawała chętne odpowiedzi na wszelkie zapytania. Duma jej urosła, gdy dowiedziała się, że ten chudy pan, któremu matka podała kałamarz, pióro i papier, — zapisuje to, co ona mówi.
 — Jak to tam było z tym gwoździem w mleku? zapytał inkwirent.
 Anna Göldi podała mi to mleko i bardzo namawiała do picia! — wypaliła dziewczynka.
 — A potem co było?
 — Zapiekła śrubkę w ciasto.
 — Czy namawiała cię i wówczas do jedzenia?
 — Bardzo namawiała... Była przytem taka czerwona!... I poruszała przytem wargami... Coś mruczała pod nosem...
 Dostojnicy spojrzeli po sobie znacząco. Przewodniczący wyrzekł po łacinie: „Zaklęcie!“ Inni kiwnęli głowami potakująco. Skryba sądowy skwapliwie zapisał:
 „Zamawiała potrawy, wymawiała różne zaklęcia“.
 Stary proboszcz zapytał:
 — A czy nie próbowałaś jej czasem dotknąć?
 — O, tak... często.