Strona:Leo Belmont - Złotowłosa czarownica z Glarus.djvu/254

 „Gdyby istności Boga nie głosiły nieba, gdyby nie był — zmyśleć byłoby Go trzeba!“
 I oto w tej chwili — w pobliżu łóżeczka Miggeli aptekarz zadawał sobie pytanie:
 „Czy to samo nie stosuje się do djabła? Czy istnieje i ajaceł oła utrzymania równowagi stworzenia — a gdyby nie był, to czy nie należałoby go stworzyć wyobraźnią?...

 Nagle od łóżeczka doszedł go figlarny głosik:
 — A! to pan, panie Engherz?... Pan obiecał mi kiedyś przynieść karmelki.
 Miggeli obudziła się i gołemi nóżkami, podrygując, biła w zmiętą pierzynę.
 Obudził się z dumań.
 — Właśnie z tem przyszedłem, Miggeli.
 Wyciągnął z kieszeni torebkę — wyjął karmelek i obracał nim kusząco w powietrzu.
 — Niech pan mi to da! — dziecko powstało i wyciągnęło chciwie rączki. — Prędzej... dawać tu!... — już rozkazywała kapryśnie.
 Podał chrupała cukierek i oblizywała różowe usteczka języczkiem.
 — A, smaczne!... Niech pan przysiądzie się tu... Bliżej!... Na łóżeczku.
 Przesiadł się z krzesła na posłanie...
 I naraz — syknął...
 W pośladek wpiła mu się szpilka.
 — Co to jest?!
 Dziewczynka zaklaskała w rączki:
 — Boli?... he, he!...
 — Boli!