Strona:Leo Belmont - Złotowłosa czarownica z Glarus.djvu/255

jeszcze głośniej się śmiała.
 — To mój sekret... Ludzie są takie głupie!
 I już poprostu zaniosła się śmiechem.
 — Powierz mi ten sekret.
 — Ej, nie chcę... Daj mi jeszcze karmelek.
 Schował cukierki do kieszeni z miną surową.
 — Nie dostaniesz — póki nie wydasz mi swego sekretu.
 — A pan nikomu nie powie?
 — Nikomu!
 — Niech pan przysięgnie — nikomu?
 — Przysięgam.
 — Podnieść dwa palce — powtarzać: „Przysięgam, że nikomu nie opowiem sekretu Miggeli“.
 Z opowieści ojca — z wizyt komisji — znała pewne praktyki sądowe.
 Engherz uroczyście powtórzył słowa przysięgi, jakoż dreszcz zdjął go od stóp do głów. Instynkt naszeptywał mu, że słowo nieznanej zagadki wnet padnie, padnie z ust dziewięcioletniego dziecka, które świadomie, czy nieświadomie — przemądrzałe i niedorozwinięte w skrzywionym rozwoju — zdołało oszukać wszystkich starszych — całe miasto!
 Przysiągł, nie myśląc o tem, czy nie będzie zmuszony zostać krzywoprzysiężcą, gdyby - -
 Byleby wiedzieć — wszystko, wszystko!
 — No, to ja panu coś pokażę.
 I mała wyskoczyła bosemi nóżkami z łóżeczka.
 — Niech pan pójdzie za mną!
 Szedł posłuszny, zdumiony, zaciekawiony do żywego.